Γιατί το ακαδημαϊκό μποϊκοτάζ του Ισραήλ είναι αναγκαίο

Lawrence Davidson, The Electronic Intifada, 3 Ιανουαρίου 2007

Ας ξεκινήσω δηλώνοντας ότι όποιο ακαδημαϊκό μποϊκοτάζ επιβληθεί στα ισραηλινά ιδρύματα ανώτατης εκπαίδευσης θα έχει οπωσδήποτε επίδραση στην ακαδημαϊκή ελευθερία των ισραηλινών υποτρόφων και καθηγητών τουλάχιστον έξω από τα εθνικά τους σύνορα. Είναι αποδεκτό αυτό; Σε τελική ανάλυση άλλοι καθηγητές και υπότροφοι τους οποίους αναντίρρητα αφορά η ακαδημαϊκή ελευθερία θα πρέπει να συνεργαστούν με το μποϊκοτάζ προκειμένου να έχει επίδραση. Όντας ένας απ’ αυτούς τους ακαδημαϊκούς η απάντησή μου στο ερώτημα αυτό είναι ότι όχι μόνο είναι αποδεκτό, αλλά απολύτως αναγκαίο – για τους ακόλουθους λόγους:

1.Η ακαδημαϊκή ελευθερία είναι ένα ιδανικό και η μόνη υπεύθυνη αντιμετώπιση των ιδανικών είναι το να κρίνονται οι συνέπειές τους σε καταστάσεις πραγματικής ζωής. Μία από τις πιο σοβαρές καταστάσεις πραγματικής ζωής που αντιμετωπίζουμε εδώ είναι το γεγονός ότι τα ισραηλινά ακαδημαϊκά ιδρύματα και το προσωπικό τους εμπλέκονται στενά για περίπου 40 χρόνια στη συστηματική καταστροφή που επιφέρει η χώρα τους στις παλαιστινιακές εκπαιδευτικές προσπάθειες (και κατά συνέπεια στην παλαιστινιακή ακαδημαϊκή ελευθερία) μέσα στα Κατεχόμενα Εδάφη. Και ακόμη περισσότερο, αν και λιγότερο δραματικά, αναφορικά με την αραβό-ισραηλινή κοινότητα μέσα στο ίδιο το Ισραήλ. Η μεγάλη πλειονότητα των ισραηλινών ακαδημαϊκών είτε σιωπά, είτε συμμετέχει ενεργά σ’ αυτή τη διαδικασία.

Αυτή η παθητική συνενοχή στην κατοχή έχει σχολιαστεί από την Tanya Reinhart, τέως καθηγήτρια Γλωσσολογίας στο Πανεπιστήμιο του Τελ Αβίβ. Μας λέει ότι «Ποτέ στην ιστορία της καμία σύγκλητος ισραηλινού πανεπιστημίου δεν πέρασε ψήφισμα διαμαρτυρίας για το συχνό κλείσιμο των παλαιστινιακών πανεπιστημίων, πόσο μάλλον ύψωσε φωνή διαμαρτυρίας για τον όλεθρο που διαπράττεται εκεί (στα Κατεχόμενα Παλαιστινιακά Εδάφη)… Δεν είναι ότι μια κίνηση προς την κατεύθυνση αυτή απέτυχε να συσπειρώσει την πλειοψηφία, ουδέποτε υπήρξε τέτοια κίνηση στην ισραηλινή ακαδημαϊκή κοινότητα». Και μετά είναι ο Καθηγητής Ilan Pappe από το Πανεπιστήμιο της Χάιφα ο οποίος εκτιμά ότι ο αριθμός των ισραηλινών ακαδημαϊκών που έχουν «υψώσει τη φωνή τους ενάντια στην κατοχή» είναι «με δυσκολία 100 από 9.000». Και πολλοί από αυτούς, όπως ο ίδιος ο Pappe, υφίστανται ενοχλήσεις από τις διοικήσεις των πανεπιστημίων και κοινωνικό εξοστρακισμό από τους συναδέλφους τους.

Αναφορικά με την ενεργή συνεργασία με την κατοχή η Παλαιστινιακή Εκστρατεία για το Ακαδημαϊκό και Πολιτισμικό Μποϊκοτάζ του Ισραήλ έχει σημειώσει ότι «τα ισραηλινά ερευνητικά ιδρύματα, οι δεξαμενές σκέψης και τα ακαδημαϊκά παραρτήματα έχουν ιστορικά παράσχει νομιμοποίηση στην εργασία των ακαδημαϊκών που υποστηρίζουν την εθνική εκκαθάριση, το απαρτχάιντ, την άρνηση των δικαιωμάτων των προσφύγων και άλλες πολιτικές διακρίσεων… Η συνεργασία και η συνέργια με τις μυστικές υπηρεσίες, το στρατό και άλλες υπηρεσίες του κατοχικού καθεστώτος συνιστά μέρος της δουλειάς ρουτίνας της ισραηλινής ακαδημαϊκής κοινότητας». Επομένως με την παθητική ή ενεργητική βοήθεια της μεγάλης πλειονότητας της ισραηλινής κοινότητας καθηγητών, η παλαιστινιακή εκπαίδευση σε όλα τα επίπεδα στα Κατεχόμενα Εδάφη περιέρχεται συχνά σε τέλμα με τους αποκλεισμούς και το κλείσιμο των δρόμων ενώ οι δάσκαλοι, οι φοιτητές και οι φυσικές δομές τους υφίστανται επανειλημμένες επιθέσεις από τον ισραηλινό στρατό και τις παραστρατιωτικές δυνάμεις των εποίκων. Όλα αυτά είναι καταγεγραμμένα μεταξύ άλλων στο, Birzeit University's Right2Education website. Μέσα στο πλαίσιο αυτό δεν αποδεικνύεται ότι η «ελεύθερη διακίνηση ιδεών» που απολαμβάνει η ισραηλινή ακαδημαϊκή κοινότητα τα τελευταία 40 χρόνια έχει βελτιώσει τη συστηματική επίθεση εναντίον των παλαιστινίων συναδέλφων τους με κανένα τρόπο. Στην πραγματικότητα, όπως θα δούμε, μπορεί να βοήθησε στην υποκίνηση αυτής της επίθεσης. Πολλοί ισραηλινοί υπότροφοι και καθηγητές έχουν ξοδέψει πολύ απ’ αυτόν το χρόνο πασχίζοντας πολύ σκληρά να αρνηθούν αυτό που συμβαίνει στην Παλαιστίνη αμφισβητώντας την ύπαρξη των Παλαιστινίων ως εθνική ομάδα βοηθώντας αυτόματα τη δημιουργία δικαιολογιών για μια διαδικασία αποστέρησης των υπαρχόντων και δικαιωμάτων που χαλύβδωσε την παλαιστινιακή εθνική συνείδηση και οδήγησε ορισμένους Παλαιστινίους σε ριζοσπαστική βία. Μόνο στο πρόσφατο παρελθόν η παλαιστινιακή πλευρά αυτής της τραγωδίας έγινε ευρέως γνωστή στον έξω κόσμο.

Ωστόσο σε εξαιρετικά μεγάλη έκταση η ζημιά έχει ήδη γίνει. Οι δεκαετίες της μακράς Σιωνιστικής μονοπώλησης της ροής της πληροφόρησης για την Ισραηλινό-Παλαιστινιακή τραγωδία επέτρεψε στους Ισραηλινούς να οικοδομήσουν στερεή υποστήριξη μεταξύ των Αμερικανών και άλλων με βάση το ρατσιστικό στερεότυπο των Αράβων γενικότερα και των Παλαιστινίων ειδικότερα. Επομένως η ακαδημαϊκή ελευθερία και άλλες μορφές ελεύθερης ανταλλαγής ιδεών όχι μόνο δεν εξανθρώπισαν τους Ισραηλινούς, αλλά οδήγησε στη διαφθορά ικανού αριθμού ανθρώπων στη Δύση και ιδιαίτερα αμερικανών πολιτικών. Τώρα, ύστερα από 40 χρόνια, ένας αυξανόμενος αριθμός ακαδημαϊκών αντιδρούν σ’ αυτή την απάνθρωπη κατάσταση πραγμάτων. Επιμένουμε ότι η κατάσταση στην οποία βρισκόμαστε τώρα, αναφορικά με την ακαδημαϊκή ελευθερία, είναι παράλογη. Αναγκαστικά για να διατηρηθεί η ακαδημαϊκή ελευθερία των ισραηλινών υποτρόφων και καθηγητών μας ζητείται να συναινέσουμε με την άμεση ή έμμεση βοήθεια στην καταστροφή, μεταξύ άλλων εκφάνσεων της παλαιστινιακής ζωής, της παλαιστινιακής ακαδημαϊκής ελευθερίας. Δεν θα το κάνουμε αυτό. Σας εισηγούμαι ότι ο μοναδικός τρόπος να αποφευχθεί αυτή η δυσάρεστη θέση (η οποία αναγκαστικά στρέφει το ιδανικό της ακαδημαϊκής ελευθερίας ενάντια στον εαυτό της) είναι να επεξηγηθεί αυτή η αρχή και να μετατραπεί σε φυσική συνέπεια της ακαδημαϊκής ελευθερίας η οποία δεν μπορεί να εφαρμόζεται σε εκείνους που συστηματικά και διαρκώς την αρνούνται σε άλλους. Για να γίνει αυτό με όσο πιο δίκαιο και διαρκή τρόπο είναι δυνατό, το σημερινό ακαδημαϊκό κίνημα μποϊκοτάζ έχει θέσει στόχο τον τερματισμό κάθε συνεργασίας με ισραηλινά ακαδημαϊκά και ερευνητικά ιδρύματα αντί οποιασδήποτε λίστας ξεχωριστών προσώπων. 2. Προηγούμενο για την αποδοχή ενός τέτοιου ακαδημαϊκού μποϊκοτάζ δημιουργήθηκε όταν ακριβώς μια τέτοια προσπάθεια εκτυλίχθηκε στο πλαίσιο ενός καθολικού, παγκόσμιου μποϊκοτάζ του Απαρτχάιντ της Νότιας Αφρικής. Οι ίδιες οι πολιτικές απαρτχάιντ του Ισραήλ έχουν διαπιστωθεί από ευυπόληπτους παρατηρητές όπως οι Jimmy Carter και Desmond Tutu, και καταγραφεί από οργανώσεις όπως τη Διεθνή Αμνηστία, την ίδια την οργάνωση υπέρ των ανθρωπίνων δικαιωμάτων του Ισραήλ, B'Tselem, και ακόμη, περιστασιακά, το αμερικανικό υπουργείο Εξωτερικών. Η ανάλυση των ισραηλινών κρατικών ενεργειών, πολιτικών και πολιτισμικών προταγμάτων όπως εφαρμόζονται και στις δύο πλευρές της Πράσινης Γραμμής, αλλά ειδικά στα Κατεχόμενα Εδάφη, αντανακλά μια σκόπιμη και συστηματική παραβίαση της Διεθνούς Συνθήκης για την Καταστολή και Τιμωρία του Απαρτχάιντ (εγκριθείσα από τη Γενική Σύνοδο του ΟΗΕ το 1973 και τεθείσα σε εφαρμογή το 1976). Είναι επομένως λογικό μια τακτική που μπορεί να επιτάχυνε την κατάλυση ενός κράτους απαρτχάιντ να εφαρμοστεί εναντίον ενός άλλου κράτους απαρτχάιντ.

3. Το γεγονός ότι η Σιωνιστική επιρροή εξαπλώνεται πολύ ευρύτερα από την ισραηλινή επικράτεια και τώρα επηρεάζει πολλά ιδρύματα σχεδιασμού πολιτικής δυτικών κυβερνήσεων και ιδιαίτερα των Ηνωμένων Πολιτειών, καθιστά αναγκαία τη διάκριση της δυναστικής στάσης του Ισραήλ ως περίπτωση υψηλής προτεραιότητας μεταξύ των πολλών άλλων καταπιεστικών καθεστώτων που μπορεί να είναι υποψήφια για μποϊκοτάζ. Με άλλα λόγια, σε αντίθεση με τους Κινέζους, τους Ρώσους και άλλες τέτοιες κυβερνήσεις, οι Ισραηλινοί και οι υποστηρικτές τους επηρεάζουν άμεσα τους πολιτικούς σχεδιασμούς των δικών μας χωρών και αυτό κάνει συχνά τις κυβερνήσεις συνεργούς στις βάναυσες πολιτικές του Ισραήλ. Με το δεδομένο αυτό η προτεραιότητα του μποϊκοτάζ εις βάρος του Ισραήλ (ακαδημαϊκού και γενικότερα) δεν συνιστά υποκρισία, αλλά αναγκαιότητα.

Συμπερασματικά, η ακαδημαϊκή κοινότητα του Ισραήλ δεν μπορεί να επιτρέπεται να συνεχίζει σαν να μην έχει καμία σχέση με την καταστροφή της παλαιστινιακής κοινωνίας, συμπεριλαμβανομένης της ακαδημαϊκής της κοινότητας και της ακαδημαϊκής της ελευθερίας. Δεδομένης της άμεσης και έμμεσης συνέργειάς της σε αυτή την εγκληματική διαδικασία, η θέσπιση προσωρινών φραγμών στην ελευθερία των 9.000 ισραηλινών ακαδημαϊκών είναι το αναγκαίο τίμημα που πρέπει να καταβληθεί στον αγώνα για την αποκατάσταση των θεμελιωδών δικαιωμάτων εκατομμυρίων Παλαιστινίων.

Ο Lawrence Davidson είναι Καθηγητής Ιστορίας της Μέσης Ανατολής στο Πανεπιστήμιο West Chester στο West Chester της Pennsylvania. Αυτό είναι κείμενο ομιλίας του στην Ετήσια Σύνοδο της Ένωσης Μεσανατολικών Σπουδών (MESA) στη Βοστόνη στις 19 Νοεμβρίου 2006. Η ομιλία αναδημοσιεύτηκε στο www.electronicintifada.net κατόπιν άδειας του συγγραφέα.